“Verbinden voor vooruitgang”

Sinds deze week is het parlement een jong talent rijker. Orry Van de Wauwer, 29 jaar en ex-Nationaal Bureaulid, volgt Caroline Bastiaens op als Vlaams Parlementslid. Bij de lancering van het nieuwe platform, krijgt Radikaal de eer om het eerste interview van de nieuwbakken Antwerpse volksvertegenwoordiger af te nemen.

Sinds enkele uren mogen we je aanspreken als Vlaams Parlementslid. Wat gaat er door je hoofd?

“Een speciaal gevoel. Het besef groeide de voorbije dagen wel. Je droomt er stiekem wel van wanneer je in de politiek gaat, maar je denkt niet dat het ook realistisch is. Toch is het nu zover. Het is nog moeilijk om vatten, hier zo rond te lopen en echt deel van het hele gebeuren uit te maken.”

De volgende verkiezingen komen er snel aan. Hoe wil je op twee jaar tijd je stempel drukken?

“Het is belangrijk dat ik een aantal dossiers uitkies waar ik me tijdens de komende zomer kan inwerken om zo expertise op te bouwen. Tegen de volgende verkiezingen wil ik op één belangrijk dossier mijn stempel drukken. Dan kan ik tevreden zijn. Daarnaast ga ik uiteraard geregeld tussenkomen in de commissies en de plenaire vergadering. In het grote parlementaire werk zal ik keuzes maken. Ik ga deze zomer nog een weekje weg, maar van de rest van de tijd ga ik gebruik maken om in mijn dossiers te duiken.”

Als je het over een bepaald dossier, heb je dan ook al iets in je hoofd?

“Wie in de fractie de laatste twee jaar welke dossiers op zich zal nemen, moet nog worden bepaald. Ik zal me sowieso richten op de cultuur- en jeugdsector. Waar ik wel concreet naar uitkijk, is de evaluatie van het Kunstendecreet. Dat is gestart onder Joke Schauvliege en ik zou in de eerste evaluatie graag een rol spelen.”

“Het is belangrijk dat ik een aantal dossiers uitkies waar ik me tijdens de komende zomer kan inwerken om zo expertise op te bouwen. Tegen de volgende verkiezingen wil ik op één belangrijk dossier mijn stempel drukken. Dan kan ik tevreden zijn”

Ook in de lokale verkiezingen heb je een rol te spelen. CD&V heeft met Kris Peeters een nieuw boegbeeld in Antwerpen. Hoe sta jij tegenover zijn komst en wat verwacht je van de komende verkiezingen?

“De kieskoorts in Antwerpen stijgt, merk ik door de reacties van enkele Antwerpse politici op mijn eedaflegging. (glimlacht) De verwachtingen bij de hele ploeg zijn groot, ik ben blij dat hij de stap heeft gezet. Het is positief dat mensen met zulke politieke ervaring voor Antwerpen kiezen. Bij onze lokale afdeling merk je wel dat er een hele dynamiek is ontstaan, waarbij plots twee versnellingen hoger wordt geschakeld. Onze Stadsateliers zijn een groot succes. Het is een belangrijk signaal dat onze partij volop wil inzetten op de steden, zoals je dat in Gent en andere centrumsteden ook ziet. Er is een duidelijke, christendemocratische stedelijke visie, zonder daarbij het platteland te negeren. We gaan met een ambitieus programma naar de Antwerpenaar. De Wever mag het zeker eens lezen, als het af is.”

Antwerpse opiniemakers noemen jou de voorhoede van een nieuwe generatie. Voel je dat ook zo aan?

“Die generatie was er eigenlijk al bij in 2012, al slaagden we er toen niet in om die jongeren verkozen te krijgen. Vandaag is die groep nog verder uitgebreid. Met mensen als Sam Voeten, Jan Braeckmans, Soufiane Amrani, Buket Karaça, Liesbeth Sommen, Youssef Kobo en heel wat anderen, staat er een sterke groep. Mijn ambitie in 2018 is om die generatie te kunnen lanceren. Daarvoor zullen we de steun van alle jongeren nodig hebben. Ik voel me daar mee voor verantwoordelijk.”

Je was van nabij betrokken bij het vluchtelingenkamp in Calais. Wat heb je daaruit geleerd?

“Ik zag het bewijs van ideeën waar ik reeds van overtuigd was. Je kan pas samenleven met elkaar, als je begrip toont en vanuit elkaars denkwereld de wereld probeert te aanschouwen. De beide jongens die ik heb opgenomen stonden niet bepaald positief ten aanzien van holebi’s, want dat maakte geen deel uit van hun leefwereld. Door bij ons te wonen is dat helemaal gekeerd en werd dat de normaalste zaak van de wereld. Eén van hen bracht zelfs de ringen op mijn huwelijk. Het toont aan dat integratie kan, maar je moet daar inspanningen voor leveren. Integratie moet je actief beleven. Als dat lukt, kun je verschillen als een verrijking zien en niet als een bedreiging. Mensen verbinden is de enige manier om vooruit te gaan.”

Trek je dat laatste ook door in de politiek?

“Ik durf over partijgrenzen heen kijken. Zowel binnen als buiten je partij moet je kunnen samenwerken. Voor verandering heb je draagvlak nodig in partnerschappen. Dat is de enige manier om vooruit te gaan. Verbinden voor vooruitgang.”

Je bent pleitbezorger voor stemrecht vanaf zestien jaar. Regeringspartijen CD&V en Open Vld zijn voorstander, maar de N-VA ziet de aanpassing van het kiesdecreet niet zitten. Hoe kijk jij hierop terug?

“Voor de verkiezingen van 2019 zal het niet meer lukken, maar wat mij betreft blijft dit een belangrijk punt. JONGCD&V heeft dit op het Nieuwe WIJ-Congres afgedwongen, dus hoort het ook in ons volgende verkiezingsprogramma. Als je op één partij na een kamerbrede meerderheid hebt, is dat een duidelijk signaal.”

“Dat geldt niet alleen voor dit dossier. Wisselmeerderheden zijn in deze coalitie niet aan de orde, maar vanaf een tweederdemeerderheid in het parlement moet zoiets mogelijk zijn. Dat is een idee van Sammy Mahdi, huidig jongerenvoorzitter, waar ik volledig achter sta. Wanneer ergens een dergelijk breed draagvlak voor is, zou het verkeerd zijn die verandering tegen te houden.”

Je twittermuur is een aaneenschakeling van politieke tweets waarin je duidelijk je appreciatie of afkeuren laat blijken. ‘Mutti Merkel’ draag je overduidelijk een warm hart toe. Wat maakt haar tot een bijzonder politicus? Wat kunnen anderen van haar leren?

“Hetgeen ik ook aan Obama bewonderde. Het zijn twee politici die werk maken van inclusiviteit in de samenleving. Hun standpunten zijn niet altijd populair, maar ze durven wel doorzetten. Voor haar benadering van de vluchtelingenproblematiek kan zij niet genoeg lof krijgen. Dat “wir schaffen das” een aanzuigeffect zou gehad hebben, wordt door cijfers ontkend. Vanwege die moedige houding kan ik dergelijke leiders, net als Justin Trudeau en hopelijk ook binnenkort Emmanuel Macron, zo appreciëren.”

“Integratie moet je actief beleven. Als dat lukt, kun je verschillen als een verrijking zien en niet als een bedreiging. Mensen verbinden is de enige manier om vooruit te gaan”

Zelf trouw je met je vriend Steve. Wat vind je van de ‘Nein’ van Merkel tegen het homohuwelijk?

“Ik kan dat moeilijk begrijpen, maar zoals ik zonet aanhaalde, heeft iedereen een bepaald wereldbeeld. Ze is de dochter van een dominee. Ze heeft die stemming wel zelf mogelijk gemaakt door de partijtrouw op te heffen… als ze dit had willen tegenhouden, had ze er niets voor moeten doen. Ik ben teleurgesteld in haar tegenstem, maar ben wel blij dat ze de deur op een kier zette, zodat anderen ze konden opentrekken.”

“Wir schaffen das” is het Duitse equivalent van Barack Obama's “Yes we can”, of de “Stronger together” van Hillary Clinton. Toch werd Hillary niet verkozen. Hoe kijk je terug op de voorbije Amerikaanse verkiezingen, die je intensief volgde en becommentarieerde?

“Ik ben ervan overtuigd dat de Amerikaanse samenleving zich wel zal herstellen. Ik blijf wel bezorgd, omwille van Trumps maatregelen en polariserend taalgebruik, maar vooral voor de benoeming van een of meerdere nieuwe opperrechters. Zoiets overstijgt een presidentschap en kan de vooruitgang in de VS voor decennia tegenhouden.”

Terug naar jezelf. De komende jaren ben je voornamelijk in het parlement terug te vinden. Heb je daarbij enkele principes gedefinieerd waar je trouw aan wil blijven?

“Authenticiteit blijf ik heel belangrijk vinden, net als gedrevenheid. Ik wil doen wat ik graag doe. Als je goed bent in hetgeen je graag doet, betekent dat voor mij succesvol zijn. Ik wil verontwaardigd blijven, maar tegelijk wel iets doen met die verontwaardiging. Dan heb ik het niet alleen over het politieke voorrecht dat ik nu geniet, maar ook uit persoonlijk engagement kan je zo veel doen. Daar schrok ik van, na Calais. Je kan op je eentje de wereld niet veranderen, maar vanuit jezelf kan je echt de wereld van sommige mensen veranderen.”

Je bent intussen bijna twaalf jaar lid van de partij. Wat trok jou zo aan en herken je dat vandaag nog?

“Ik zat in het zesde middelbaar en maakte nog geen grote ideologische overwegingen. Ik wilde me lokaal engageren en keek waar de partijen toen mee bezig waren. Open Vld wilde bijvoorbeeld een tweede golfterrein bouwen, terwijl het bij CD&V ging over sociale woningen. Daar voelde ik de juiste prioriteiten. Later merkte ik dat ik me volledig in de christendemocratie terugvond.”

Als JONGCD&V’er heb je heel wat watertjes doorzwommen. Wat is je mooiste herinnering?

“JONGCD&V is een beetje een uit de hand gelopen hobby. (lacht) Ik heb fantastische dingen meegemaakt. Mijn eerste congres vond ironisch genoeg hier plaats, in het Vlaams Parlement. Ik was er samen met Jan Braeckmans om over Europa te debatteren. We waren nog helemaal nieuw, wisten niet hoe werkgroepen verliepen en stemden dan maar tegen de slottekst in de plenaire, terwijl heel de zaal voor stemde. Bert De Brabandere, toenmalig jongerenvoorzitter, kwam achteraf naar ons om eens kennis te maken en ons te introduceren. Het was niet onze bedoeling om zo op te vallen, maar zo is het wel allemaal begonnen. (glimlacht)”

Foto’s © Vlaams Parlement