Opvang in Sijsele

Onder grote mediabelangstelling kwamen in september de eerste vluchtelingen toe in de kazerne van Sijsele, waar ze worden opgevangen. Ze kregen een manifestatie van Voorpost te verduren, maar konden ook rekenen op de steun van buurtbewoners. Lukas Amez (20, broer van Simon Amez) vertelt.

Een bonte mix van nationaliteiten en persoonlijkheden treffen elkaar in het asielcentrum te Sijsele. Samen met een aantal studenten trok ik erheen om de kinderen onderwijs te bieden.

Ondertussen ga ik reeds anderhalve maand elke woensdag richting Sijsele. We starten telkens met het motiveren van de kinderen om naar de les te komen. We bellen in de loods en roepen luidkeels ‘school’ en het Arabische equivalent ‘matrassa’. De eerste weken mochten we op een vaste groep van een 30-tal kinderen rekenen. De laatste tijd begint de samenstelling van de groep te variëren. Kinderen die doorverwezen zijn naar een ander centrum, kinderen die op familiebezoek zijn, nieuwe kinderen,…

We geven telkens drie lessen: een les schrijven of lezen, een les rekenen en een functionele les. In deze laatste les leren we ze zaken als de kleuren, de dagen van de week, het verschil tussen links en rechts,… het is belangrijk dat wij ze dingen bijbrengen om het dagelijks functioneren in een Nederlandstalige maatschappij te bevorderen.

“Het is belangrijk dat wij ze dingen bijbrengen om het dagelijks functioneren in een Nederlandstalige maatschappij te bevorderen”

Onze school bevindt zich in het noodopvangcentrum in Sijsele. We hebben drie lokalen in het staff-gebouw. In dit gebouw zit ook onder meer de logistieke dienst en de arts. Op het domein in Sijsele is er veel aanwezig: er is een sporthal, een activiteitenhal (met pingpongtafels, voetbalspelen, zetels, wifi,…), er zijn klaslokalen en er is een eetzaal. Er gaan stemmen op dat dit van het goede wat te veel is. Persoonlijk ben ik van mening dat we die mensen hier een hartelijke ontvangst mogen geven. Na de aanslagen in Parijs beseffen we hier meer dan ooit wat terreur betekent. Deze mensen hebben geleefd in tijden van terreur, verloren familieleden en moesten op weinig comfortabele manier vluchten.  

Veel bewoners hebben familieleden verloren, weten eventueel niet waar hun familie is en of die zelfs nog in leven is. En toch gaan zij door met hun leven en ze willen allemaal het beste en liefst nog wat meer voor hun kinderen. Ouders willen hun kind van nog geen drie jaar naar school sturen om te leren lezen, schrijven en rekenen. Dit alles opdat hun kind een mooie toekomst tegemoet zou kunnen gaan. De blik in hun ogen die ons vraagt om hen onderwijs te bieden en de dankbaarheid achteraf is hartverwarmend.

Tijdens het lesgeven vergeten we soms de vaak traumatische achtergrond van de vluchtelingen. Ondanks de betere leefomstandigheden hier in België, leeft de angst nog erg onder de kinderen. De vluchtelingen moeten af en toe op gesprek in Brussel bij de Dienst Vreemdelingenzaken. Op zo’n moment hebben kinderen nog steeds schrik dat ze hun ouders zullen verliezen. Ze zijn nog te jong om het allemaal te vatten, maar het gevoel blijft hetzelfde.

Als je meer wil weten over het onderwijsproject in Sijsele, kan je terecht op hun blog: www.ontvluchtdevlucht.wordpress.com