Je bent jong en je wilt wat

Een jongerenpartij die ijvert voor meer jongeren hogerop de kieslijsten? Dat is zoals liberalen die een belastingverlaging bepleiten, zul je denken. Vlaams-nationalisten die de ontmanteling van de Belgische staat bewerkstelligen (hoewel). Of Jeroen Meus die het zout rondstrooit alsof het een lieve lust is. Waarom zou het deze keer anders zijn? Wat is er nieuw? Zijn de ideeën misschien op?

Voor wie het zou gemist hebben: op 18 juli, welgeteld 818 dagen voor de gemeenteraadsverkiezingen in 2018, voerde het Nationaal Bureau actie voor aanvang van het Politiek Bestuur van CD&V. We overhandigden aan de leden een eisenbundel. Daarin maakten we drie eisen bekend: op elke lokale lijst minstens één jongere in de top-drie, minstens drie jongeren in de top-tien en respect voor het bestaande, statutaire cumulverbod. Zonder uitzonderingen.

Op 14 oktober 2018 moet de stem van de jonge generatie immers klinken. Niet alleen om het belang van de jongeren te verdedigen, maar ook om mee de langetermijnvisie in het beleid te bewaken.

Wie nu een pleidooi verwacht om de grijze, volgevreten elite uit het zadel te lichten en om de politieke revolutie uit te lokken, komt van een kale reis terug. Integendeel: het is dankzij de moederpartij dat de jongerenpartij haar rol kan spelen. Weinig jongerenpartijen kennen de luxe van de bewegingsvrijheid die wij hebben. Dat mogen we niet vergeten. De beste manier om onze moederpartij daarvoor te bedanken, is door de christendemocratische bakens te blijven uitzetten en desnoods hier en daar wat mensen wakker te schudden.

Erg verhelderend was het gesprek dat Radikaal voerde met éminence grise Chris Taes in het kader van het hoofdinterview van deze editie. We gingen terug naar de essentie van het ‘jongeren zijn’ en de rol die een jongerenpartij te spelen heeft. Het is de taak van de jongeren om de zweeppartij te zijn van de volwassenen. Ideeën en besluitvorming ideologisch aftoetsen. De lijnen uitzetten. Dat is weleens nodig in een beleidspartij als CD&V. De manier waarop dat gebeurt verschilt per generatie, maar de overtuiging, de geestdrift en de dynamiek zijn daarbij een oranje draad. Kort gezegd: een moederpartij heeft een uit de kluiten gewassen jongerenpartij hard nodig.

De theorie dat christendemocratie bij uitstek de ideologie voor jongeren zou zijn, is geen wishful thinking. Ze wordt elke dag in de praktijk gebracht. Binnen de partij zijn de verhalen van jonge burgemeesters als Wim Dries (Genk), Nadja Vananroye (Hasselt), Kris Declercq (Roeselare), Kristof Audenaert (Torhout) of Dieter Wouters (Wuustwezel) welbekend. Dat er op de tweede rij ook heel wat jong talent lokale mandaten uitoefent ten dienste van de mensen, wordt misschien onderbelicht. In deze Radikaal konden we enkele getuigenissen sprokkelen die hopelijk verrassend, herkenbaar of inspirerend zijn. De uitspraak ‘er bestaan geen domme vragen, het is enkel dom om geen vragen te stellen’ van Ilse blijft mij alvast bij. Politiek is geen ver-van-mijn-bedshow: we staan er als jongeren middenin, dus zijn we er maar beter klaar voor.

Dat blijven we trouwens ook op nationaal niveau doen. In het voorbije voorjaar kwamen gemotiveerde jongeren drie weekavonden samen om na te denken, te discussiëren en zich te bezinnen over toegepaste christendemocratie anno 2016. We snorden eigen standpunten op, dachten na over nieuwe uitdagingen en onderzochten manco’s in de originele ontwerpcongrestekst. Het voortraject van JONGCD&V werd afgesloten met een Nationale Raad. In het laatste weekend van november zullen we onze expressievrijheid ten volle benutten en onze standpunten met vuur verdedigen. Zo kleuren we de toekomst oranje –sinds kort met een groen lijntje erbij. En avant!