Bielsko-Biala: Wino Debruyne
Intussen is het al drie jaar geleden dat we het nieuws kregen dat een aantal jobs zouden getransfereerd worden en vier Poolse collega’s, waarvan ik zelfs niet gedacht had dat het hele dichte collega’s zouden worden, drie maanden onze jobs zouden komen aanleren in België.
In juli 2013 ging ik een weekje naar daar voor extra opleiding toen de vraag kwam om twee jaar het departement te helpen opstarten. Wat onverwacht, maar soms moet je op het juiste moment op de juiste plaats zijn en na mijn buitenlandse stage in Mumbai in 2009 voor drie maanden bij Flanders Investment and Trade, kriebelde het alweer om naar het buitenland te gaan. Veel bedenktijd had ik dus niet nodig. In september zat ik al op de trein naar Duitsland om dan drie maanden te reizen tussen Frankfurt, Ulm en Berlijn om mijn Poolse team te ondersteunen in de jobtransfer vanuit Duitsland.
“Hoe is het leven daar”, vragen veel mensen mij. Wel, eigenlijk had ik het daar niet slecht. Ik zat in Bielsko-Biala, op een uur rijden van Krakau, zeg maar bijna op het drielandenpunt van Polen-Tsjechië-Slowakije. En met een zicht vanaf mijn bureau op de Beskidebergen.
De hele regio Silesia is een economisch sterke regio waar, zoals in andere Europese landen, een roep is naar meer vrijheid voor de regio. Het gebied is ook in volle expansie. Autostrades en wegenwerken zijn in deze regio veel uitgebreider. De E40 kan ik nemen vanuit Brugge tot in Krakow.
De lonen liggen er wel een stuk lager dan bij ons (reken meer 1/4e voor iemand met een masterdiploma) terwijl de levensduurte in vergelijking maar ruwweg de helft is. En ondertussen wordt er gekeken om de delocaliseren naar Servië, waar de lonen nog eens een stuk lager liggen. De Poolse collega’s zijn zich ook heel bewust dat de jobs even snel kunnen verdwijnen als ze gekomen zijn. Daarom is de stakingsbereidheid er minder groot en is men al blij met wat men heeft, terwijl ze veel meer reden hebben om te staken om de boel bij hen niet kapot te staken.
Deze inkomenskloof zorgde er voor mij persoonlijk ook voor dat er soms eenzame lange weekends waren, want zelf vraag je op den duur niet om een terrasje te doen, karten, pokeravond, cinemaatje,… omdat je weet dat dit voor de collega’s een serieuze hap uit hun budget is. Voor iemand met een heel sociaal leven in België (chiro, politiek,…), was dit een gigantische ommezwaai en een van de doorslaggevende factoren om na twee jaar terug te keren naar ons landje en de kerktorenmentaliteit die we hebben er bij te nemen. Ik ga echter nog sneller het debat aan als ik mensen hoor zeggen “die Polen komen hier ons werk afnemen” of over de andere economische vluchtelingen. We beseffen niet hoe wij hier, zeker in hun ogen, in het land van melk en honing leven. En laat ons eerlijk zijn, veel arbeidsplaatsen die zij nu invullen versterken ook onze economie (als ik enkel al in de landbouwsector kijk, waar diegenen zonder medewerking van buitenlandse krachten zelf niet het hoofd boven water zouden kunnen houden).
In mijn laatste maanden was er de aanloop naar de nationale verkiezingen. Platforma (Burgerplatform), de partij van Tusk, was er na de val van het communisme als enige in geslaagd om twee termijnen na elkaar aan de macht te blijven. Echter is er ook in Polen, zoals in veel andere Europese landen, een ruk naar rechts gebeurd. Vooral uit onvrede met de traditionele partijen en er nu plots een alternatief zich aanbood waar de mensen een soort van proteststem konden aan uitbrengen. Ook ten opzichte van de vluchtelingen voel je heel veel vrees onder de Poolse mensen.
Ondertussen ben ik een half jaartje terug in het land, druk met de mandaten vanuit de gemeente en binnen de partij. Zal het binnen een paar jaar misschien terug kriebelen als er een aanbod naar het buitenland komt, wie weet … het leven blijft vol verrassingen zitten! Ik raad iedereen alvast aan om niet bang te zijn verder dan je kerktoren te kijken!
